update 11.25

Rutger is still in 10th position, but he is all alone now and loosing time on the group with brown, al-sultan, mcCormack, Marino...
Stadler leading
lieto at 6.10
group at 9.20
rutger at 13.20

update 10.50

at the 59 mile sign
1 3:13:28 26 Stadler, Normann Mannheim GER
2 3:18:59 18 Lieto, Chris Danville CA USA
3 3:19:39 6 McCormack, Chris Sydney NSW AUS
4 3:19:42 13 Bell, Luke Melbourne VIC AUS
5 3:19:44 2 Brown, Cameron Howick Auc NZL
6 3:19:48 31 Vanhoenacker, Marino Brugge BEL
7 3:19:49 27 Evans, Tom Penticton BC CAN
8 3:19:51 121 Llanos, Eneko Vitoria-Ga ARA ESP
9 3:20:07 1 Al-Sultan, Faris Munich GER
10 3:22:37 4 Beke, Rutger Leuven BEL
11 3:22:44 21 Hellriegel, Thomas Bruchsal GER
12 3:23:19 23 Van Lierde, Luc Brugge BEL

update 9.35 am

Stadler is leading.
group with Brown, McCormck, Bell, Marino Vanhoenacker at 4 min
Rutger in a group withLuc Van Lierde at 7 min
Jammaer at 8 minutes
Stijn Demeulemeester at 13 minutes

update 9.10 am

Rutger is not in the top10, which is published on Ironmanlive.com. That makes it difficult to know were he really is. We have pieter standing at the 40 mile sign. Will update as soon as we know more

situation at the beginning of the bike

Luc Van Lierde was the first to start the bige leg.
A big group, one after another comes out of the water.
Marino Vanhoenacker starts 45 seconds after Luc
Rutger starts 1.29 min after Luc Van Lierde
All the favorites out of the water and on the bike in the first 2 minutes.
Stijn Demeuelemeester at about 6 min of Luc

Very good start of Rutger... and Stadler, who normally loose 3 to 4 minutes.

The day before D-Day

I am a little early with my blog today. This is necessary, because tomorrow is the big day and I have to get up at 3.45 am (so, I have to go to bed early too!).
I am ready for the race now. Apart from some non-sportive problems (see my previous blogs), my preparation was completely in line with the plan. That’s why I am comfortable that, without accidents or bad luck, I will be able to fulfill my ambitions. It is 6pm now. In 15 minutes a final dinner (lots of pasta with a good sauce), and then I will go to bed. This morning, I went to swim for the last time in the swimming pool, then I drove home for lunch. I prepared some stuff for tomorrow afterwards, brought my bike to the transition park, went for a final run and then…. Sofie gave me my final haircut (so, tomorrow you will recognize my bald head…). This haircut means that my preparation for the race is over. Now, I would like it to be 6.45 tomorrow ASAP!!!!!

De Dag voor D-Day

Vandaag zijn we er vroeg bij met onze blog. Dat is nodig, want morgen is het de grote dag en ik moet om 3.45 in de morgen opstaan (moet dus ook vroeg gaan slapen!).
Ik ben klaar voor de wedstrijd. Mijn voorbereiding is afgezien van enkele niet-sportieve ongemakken (zoals hiervoor beschreven), volledig volgens schema verlopen . Daarom denk ik ook dat ik, zonder pech en ongelukken, mijn ambities waar zal kunnen maken. Het is nu zes uur in de avond. Binnen een kwartier nog een lekkere maaltijd (hopen pasta met een lekkere saus) en dan gaan slapen. Vanmorgen ben ik nog een laatste keer gaan zwemmen in het zwembad, daarna thuis gaan lunchen, al wat klaargelegd voor morgen, mijn fiets naar het fietspark gebracht, nog even gaan loslopen en dan..... mijn hoofd kaal laten scheren door Sofie ( dus morgen zullen jullie me terug herkennen!). Dat betekent dat de voorbereiding finaal gedaan is. Nu kan het niet vlug genoeg 6.45 morgenvroeg zijn!!!

The competition

This year’s edition of the Ironman World Championship starts at 6.45 am local time with some 140 professional triathletes, women and men together. For each category there are only 3 spots on the podium and I want to take one of these spots. In order to finish in the top-three, I will have to fight at least some 10 other podium candidates.
If you will follow the race live on http://www.ironmanlive.com/ , then you can watch my most important competitors together with me. I will give you 5 names , not in any specific order.
- Faris Al-Sultan: winner of edition 2005, super swimmer, excellent biker, good runner.
- Cameron Brown: All-rounder with excellent running capabilities.
- Norman Stadler: Winner of the 2004 edition, Moderate swimmer, super biker.
- Chris McCormack: Most complete triathlete of today, but he has not found the correct formula for Hawaii up to now.
- Marino Vanhoenacker: colleague from Belgium, could surprise after a very strong season.
My personal favorite is Faris Al-Sultan. Everybody thinks he will be under a tremendous stress, as the winner of last year, but I fully disagree with that. During this morning’s press-conference, I saw a very relaxed Faris. For him nothing is a must, every new victory is an add-on.

Some information about the race:
Race Date: Saturday October 21
Starting time of the Pro Men and Women: 6.45 pm Brussels time
Start Age groupers: 7 pm Brussels time
Bib Number Rutger: 4
Bib Number Stijn Demeulemeester: 28
Live info on http://www.ironmanlive.com/
We will also update this blog with the latest information during the race: http://rutgerbeke.blogspot.com/

De concurrentie

Op deze editie van het Ironman World Championship starten we zaterdagmorgen om 6u45 lokale tijd met ongeveer 140 profs, mannen en vrouwen samen. Per categorie kunnen er slechts 3 op het podium staan en daar wil ik bij zijn. Voor zulk een podiumplaats moet ik op zijn minst afrekenen met een 10-tal andere kandidaten.
Als u de wedstrijd live volgt via http://www.ironmanlive.com/ , kan u samen met mij mijn belangrijkste concurrenten in het oog houden. Ik geef u 5 namen in willekeurige volgorde.
- Faris Al-Sultan: Winnaar editie 2005 , Superzwemmer, uitstekende fietser, goede loper.
- Cameron Brown: Allrounder met uitstekende loopcapaciteiten.
- Norman Stadler: Winnaar editie 2004, matige zwemmer, superfietser
- Chris McCormack: Meest complete atleet maar hij heeft nog niet de goede formule gevonden voor Hawaii
- Marino Vanhoenacker: Kan verrassen na een zeer sterk seizoen.
Ikzelf tip op Faris Al-Sultan. Iedereen gaat ervan uit dat hij als titelverdediger de meeste druk kent, maar niets is minder waar. Op de persconferentie van vanmorgen zag ik een zeer relaxte Faris. Voor hem moet niets, alles wat er bij komt is meegenomen.

Gegevens over de wedstrijd:
Datum wedstrijd: Zaterdag 21 Oktober
Start Pro Mannen en Pro Vrouwen: 18u45 (Belgische tijd)
Start Age Groupers: 19u (belgische tijd)
Finish tussen 3 en 4 uur zondagmorgen belgische tijd
Startnummer Rutger: 4
Startnummer Stijn Demeulemeester: 28
Live info via http://www.ironmanlive.com/
Op onregelmatige tijdstippen ook een update op deze blog-website: http://rutgerbeke.blogspot.com/

A busy day

Today’s blog is a quickie for the blog fans. A day of relaxed training (see yesterday’s blog) looks a lot busier in reality. This morning, I got up at 7.30 am. First a quick shower, then a good breakfast and at 8.30am we left for the town center, to register for the race on Saturday. We made it to the register desk at 8.55 and even had to wait a few minutes before the registration office opened at exactly 9 am. At 9.30 am we drove to the swimming pool, but it was closed because of technical problems, so we decided on the spot to switch to the open sea for our swim, even though this actually did not fit very well in our training scheme for the day. At noon we drove home and had a big lunch (a table with 7 people). A little siesta, then played a little bit with Tille and then at 2.45 pm I did an interview with Frank Van De Winkel en Ronny Ceuleers (from 2 Flemish newspapers). At 4 pm, I jumped on my bike for a good bike ride, with a photo session out of a driving car while I was biking (Claude behind the steering wheel and Pieter behind the camera). At 6 pm we were back home. At 7 pm I have done a radio interview with Radio1 (a Flemish radio station). At 7.30 pm I had dinner, followed by a failed attempt to talk with a reporter from Radio 2 (another Flemish station). At 8 pm I have read in some booklets and watched TV for a while. At 10 pm I went to bed.

Een drukke dag

Gauw nog een klein blogje voor de liefhebbers. Een dag van relatieve rust (zie blog van gisteren) ziet er in werkelijkheid toch heel wat drukker uit. Vanmorgen om 7h30 opgestaan. In alle gauwte onder de douche, dan een stevig ontbijt en om 8h30 vertrokken naar het stadcentrum om ons in te schrijven voor de wedstijd. We kwamen aan om 5 voor negen en moesten zowaar nog effe wachten tot de inschrijving openging om 9h. Om half tien naar het zwembad gereden, maar dat was gesloten wegens technisch defect. Dan maar terplaatse beslist om in de zee te gaan zwemmen, hoewel dat eigenlijk niet paste in ons trainingsschema. Om 12 uur naar huis gereden en daar uitvoerig geluncht (met zevenen aan tafel). Effe gerust en gespeeld met Tille en dan om 2h45 een interview gedaan met Frank Van De Winkel (Nieuwsblad) en Ronny Ceuleurs(GV Antwerpen). Om 4 uur nog een stevige fietstraining, met onderweg fotosessie vanuit rijdende wagen (Claude aan het stuur en Pieter aan het fototoestel). Om zes uur waren we terug thuis. Om 7 uur een interview gedaan met Radio1, voor het avondlijke sportprogramma. Om 7h30 avondmaaltijd en dan een mislukte poging om te praten met iemand van Radio 2. Om 8 uur nog wat boekjes gelezen en wat TV gekeken. Om 10 uur in mijn bed gekropen.

How do I prepare for the Ironman Hawaii?

To prepare for the Ironman World Championship, I annually follow a rigorous training scheme. In this blog, I will tell you about one of the biggest secrets of every athlete...his training plan. A normal preparation for Hawaii typically takes 10 to 11 weeks and consists of 3 main blocks.This year, I started on august 7 with a high-altitude camp of 3 weeks in Font-Remeu (Pyrenees, France). Going to Font-Remeu is also a little bit going “back to basics”. I stay in an excellent sports center with an outstanding sport accommodation... but with second-class housing facilities: small rooms of 2 meter by 6 meter (including the bathroom), a public toilet in the aisle and a “Spartan” cuisine. These first 3 weeks could thus be defined as “me, myself and triathlon”. Three weeks of hard work, hundreds of kilometers uphill and downhill biking in short and long laps. On top of that tens of kilometers of swimming and running, because all disciplines must be treated equally. The focus in Font-Remeu is on basic endurance training. The last two years I finish my high-altitude training by driving from Font-Remeu to Monaco, where I test the first training effects of my camp. From my yesterday’s blog, you already know what happened in Monaco.Immediately after Monaco, I returned home. For about 10 days I took it easy and awaited the “super compensation” of the high-altitude camp. For my second training block, I traditionally go to Club La Santa Sport in Lanzarote. A fantastic accommodation, combined with tough training conditions: the ideal place to hurt yourself a little on the fire mountains (uphill and against strong headwinds I can hardly manage to bike at 15km/hr). It is that wind and the tough biking conditions that I find attractive, two elements that also are abundantly available in Hawaii. The second block takes 10 days and is more specifically tailored towards Ironman Hawaii. After Lanzarote, I returned home and left for Hawaii 5 days later. After my arrival, I first give myself some 3 days to adapt to the local time and climate. Then I start with the specific preparation for the Ironman race: a new block of about 12 days of very specific labor but now under real race conditions, followed by 8 days of what we call relaxed training.Tomorrow I will reveal another athlete secret and will give you a detailed overview of my training schemes....well, on second thought, probably not…. ( a chef will not reveal his cooking secrets to his competitors either!!!).

Hoe verloopt mijn voorbereiding naar Hawaii

Elk jaar herhaal ik een uitgekiend trainingsschema in voorbereiding van het Ironman World Championship. Bij deze verraad ik u een van de grootste geheimen van een atleet, namelijk mijn planning.
Een normale voorbereiding voor Hawaï duurt 10 à 11 weken en verloopt in 3 grote blokken.
Dit jaar ben ik op 7 augustus begonnen met een hoogtestage van 3 weken in Font-Romeu. Op stage gaan naar Font-Romeu is altijd een beetje “back to basics”. Ter plaatse verblijf je in een uitstekend centrum met goede sportaccommodatie maar met een belabberde huisvesting. Kleine kamertjes van 2m op 6m (badkamer inbegrepen) , een toilet op de gang, … en een zeer sobere keuken. Het was dus vooral ...me, myself and triatlon. Drie weken hard labeur, honderden kilometers bergop, bergaf fietsen in korte en lange stukken. Daar bovenop tientallen kilometers zwemmen en lopen want alle disciplines komen evenwaardig aan bod. In het algemeen ligt het accent vooral op basisuithouding.
De laatste 2 jaar rij ik dan ( met de wagen!) van Font-Romeu naar Monaco om het eerste trainingseffect te testen. Uit mijn verhaal van gisteren weten jullie al hoe dat dit jaar is afgelopen. Na Monaco keren we dan terug naar huis en doen we het een 10-tal dagen rustig aan en wachten we op de supercompensatie van de hoogtestage.
Club La Santa Sport op Lanzarote is traditioneel de volgende accommodatie die we aandoen. Een fantastische infrastructuur gecombineerd met zware trainingsomstandigheden. De ideale plaats om jezelf een beetje pijn te doen op de firemountains (bergop en wind op kop rijd ik daar nog net 15km/uur). Het is vooral de wind en het zware fietsparcours dat mij daar aantrekt, 2 factoren die ook terugkeren op Hawaï. Dit blokje duurt 10 dagen en is al een stuk specifieker qua training.
Vervolgens keer ik op één week naar huis en vertrek ik opnieuw naar Hawaï. Ik geef mezelf daar een 3-tal dagen om me aan te passen en start dan met de specifieke voorbereiding op de wedstrijd. Opnieuw 12 dagen heel specifiek labeur in wedstrijdomstandigheden gevolgd door 8 dagen relatieve rust.
Morgen verklap ik een ander trainingsgeheim en beschrijf ik gedetailleerd mijn trainingen, ….of toch niet (een kok verklapt toch ook zijn keukengeheimen niet!!).

Monday evening... first blog at last!!

Preface
I will start this blog with a short overview of what happened to me before leaving for Hawaii. In February a stress fracture in my leg made it impossible to run for 2 months. As a result, I could not participate in 3 races that had been planned originally in my calendar. Today this is all a long time ago and completely forgotten. You also should understand that it did not cause an inferior form for my running in Hawaii, but at that time it really felt as a false start of the year.

Instead of starting my season in South Africa, I actually started it in the Marc Herremans Classic in Antwerp. I finished second in a race that I thought to be only moderate. A few weeks later, I started in the full Ironman of lake Placid and finished (only) third. Again I was not really pleased with my performance and hence I insisted with my trainer to go really deep in the training sessions leading to Hawaii.

The training camp in Font Remeu was a really tough one with long bike and running stages , but I managed to digest them very well and I felt good about it. We had great expectations for the Half Ironman in Monaco, beginning of September. Unfortunately I had to quit the race because of bike problems, after I fell in a slippery turn a few miles away from the finish. I felt bad because I had not been able to finish the race, but I felt good about my performance.

The last stopover on my way to Hawaii was in Lanzarote. It became a good final training camp with a focus on long bike legs. Five days after coming back from Lanzarote, I took my plane to Kona, Hawaii, accompanied by my wife Sofie, daughter Tille and Stijn De Meulemeester. It became a long journey with a brave little baby, delayed flights, a storm before take-off, followed by a lot of turbulence, tough immigration and other controls, very little 'leg room' and then finally... Hawaii.

I don’t know how comes, but once I step onto this island, something changes in me. I become quieter and i feel a certain energy that I do not feel elsewhere. This really feels as my second home. When I sense the humidity and the heat, coming from the airplane, I change into a better athlete.

Marc Saenen
You will not be able to guess who was awaiting us in the Kona airport: Marc Saenen (a Belgian running a travel agency in Hawaii and who had been organizing all our previous trips)!

He was there with the traditional Hawaiian flowers to put around our neck He helped us to bring our luggage to the condo and to install us. He even rented a bed for Stijn... He was extremely friendly and said 'see you shortly' when he finally left. After he was gone, we never heard back from him anymore. After receiving alarming messages from the home front, saying that he had not reserved anything for more than 40 other Belgians, just taken the money and disappeared, we got suspicious and went to check whether the reservations for our second condo (which we always take a little further from the city center for the week before the race) were really made. This was not the case, so we were robbed by Marc, just like may others. There is very little we could do, so we had to accept the new situation and do something to recover.

Sofie spent a full day, looking for another condo. We ended up in a 'surfer's house', close to the ocean and with 4 bedrooms. It is not as luxurious as the other one, but it is nice to have a spacious place where everyone has his own spot and where we can quietly prepare for the race. It was not easy to still find something that close to the race day, so we are happy that we found a solution. The move to the new house was planned for last Sunday. However that Sunday proved to be a 'shocking Sunday'.

Earthquake
Around 7.10 am I was literally 'shocked' out of my bed. A really big earthquake was hitting the Hawaiian Islands. The whole building was moving back and forth. It takes a while before you understand what is going on, when you are so rudely awaken. I was perplexed and did not know what to do. Finally it was Stijn, who shouted that I had to run outwards. I was panicking a little bit and while I ran out in my boxer's short, I wondered whether Sofie and Tille would be safe. These two were not in the condo.

Tille always wakes up early and Sofie then takes her for a little walk. They either go to the ocean for a swim or to Lava Java for a cup of thee. Luckily they had gone for a cup of thee when the earthquake started. Sofie put Tille back in the buggy and ran away from the buildings towards a little grass park. The stayed there until it all was over. I went to look for them and found them unharmed, while they returned to our condo. Tille probably has not realized what happened, but Sofie was panicking a little. She had been afraid that something would have happened to Tille. But in the end, we were all fine and thus could start packing and moving.

The move
What we thought would be a simple move, ended up a little more complicated, because of the earthquake. Apparently a water tube was broken, resulting in a 'watery' living room. The rental agency said they would look for a solution and asked us to wait in the condo. So we waited and waited and waited... There were 3 options: look for another house, stay in the original house but with one less bathroom to use, or try to repair everything that Sunday, so that we still could move in the evening and use the full house.

Meanwhile Stijn and I still had to finish a swim training from Saturday. That Saturday the swimming pool had been closed, because it needed an 8 hour cleaning cycle, after somebody had pooped in it. On Sunday morning, we tried again, but then it was closed because of the earthquake. Finally in the afternoon we were able to finish our swim training. Meanwhile the rental company had managed to repair everything in the house and finally at 6 pm we moved.

Car accident
It is now Monday. Normally everything should be fine now. My father, Pieter and Claude managed to get safely into Kona and today the atmosphere in the house was excellent.

But apparently we did not get our total portion of misery yet. This afternoon, a person working for the travel agency Hanes tours, has driven into the back of our car. I wasn't there, but Sofie was driving with my father and Tille as passengers. What a pity for Tille: she became 10 months old today and in that short time she has been robbed by Marc Saenen, survived an earthquake and now she was in a car accident.

Luckily it was nothing serious and everybody is OK. While it was nothing serious and the other driver admitted that he was at fault, our rental car company told us that we were obliged to go to the police to file a report anyway. We didn’t know that and so, tonight we had a policeman visiting to take down a report for the insurance. Now that this has been handled, I hope this was the last piece of bad luck for this trip, so that i can concentrate on the most beautiful race of the year, next Saturday: The Ironman Hawaii!!!

Maandag avond. Eindelijk mijn eerste blog(nederlands)

Vooraf
Even een korte samenvatting van alles wat ik heb meegemaakt tot ik naar Hawaii vertrok.
Een stressfractuur in februari hield me 2 maanden van het lopen. Wat me weerhield van deel te nemen aan drie wedstrijden. Dit is echter al lang geleden en nu helemaal vergeten. Het heeft me ook geen loopachterstand gegeven voor Hawaii maar het voelde wel als een valse start aan.
In plaats van het seizoen te starten in Zuid-Afrika is het dus begonnen op de Marc Herremans Classic. Daar eindigde ik tweede na wat ik voor mezelf een matige wedstrijd vond. Daarop volgde Ironman Lake Placid waar ik derde werd en wat me ook geen voldaan gevoel gaf. Als gevolg hiervan heb ik dan ook bij mijn trainer erop aangedrongen van nu eens voluit te gaan op de trainingen voor Hawaii.
De stage in Font Romeu werd een serieuze trainingstage met zware ritten en lange looptrainingen maar ze werd bijzonder goed verteerd. De verwachtingen waren dan ook hoog in half Ironman Monaco. Jammer genoeg ben ik uit de wedstrijd moeten stappen wegens materiaal pech ten gevolge van een val. Het gevoel was echter wel goed alleen jammer dat ik de wedstrijd niet heb kunnen uitdoen. De laatste halte voor ik dan naar Hawaii vertrok, was Lanzarote. Het werd een goede stage met fikse fietstrainingen.
Vijf dagen na lanzarote stapte ik dan het vliegtuig op richting Hawaii. In mijn gezelschap waren Sofie, Tille en Stijn De Meulemeester. Het werd een lange reis met een dapper babytje, vertraagde vluchten, storm voor het opstijgen gevolgd door serieus wat turbulentie, haasten om een vlucht te halen, strenge controles, weinig beenruimte en dan eindelijk Hawaii...
Ik weet niet hoe het komt maar eens ik voet zet op dit eiland verandert er iets in mij. Ik word rustiger en voel een zekere energie die ik elders niet heb. Dit voelt echt aan als een tweede thuis. Zogauw ik die plakkerige hitte voel als ik het vliegtuig uitkom voel ik me in mijn element.

Marc Saenen
Je kan nooit raden wie ons stond op te wachten in de luchthaven: Marc Saenen! Hij stond daar met bloemenkransen om rond onze nek te hangen. Hij heeft ons geholpen de bagage naar de condo te brengen, heeft geholpen ons te installeren in de condo, heeft zelfs nog een bed gehuurd voor Stijn, was de vriedelijkheid zelve, zei: ‘ tot binnenkort’ en was toen weg en we hebben er niets meer van gehoord. Na enkele alarmerende berichten van thuis zijn we dan zelf ook eens gaan rondvragen of de reservatie van het tweede deel van ons verblijf wel in orde was. Dat was dus niet het geval. Sofie heeft een hele zoektocht gedaan om te achterhalen waar die reservatie gemaakt was maar er was gewoon niets. Dus hebben we ons maar bij de situatie neergelegd en is Sofie op zoek gegaan naar een nieuwe verblijfplaats. We hebben nu een soort surfershuis dicht bij de oceaan met 4 slaapkamers. Het is geen grote luxe maar het is een leuk huis waar iedereen zijn plekje heeft en waar we heerlijk rustig de laatste week naar de wedstrijd kunnen ingaan. Het was niet simpel om nog iets te vinden zo dicht bij de wedstrijd dus we zijn blij dat we dit nog hebben kunnen vast leggen. De verhuis naar dit huis stond vast op zondag. Dan moesten we in onze andere condo weg. Zondag bleek echter een ‘bewogen’ dag te worden.

Aardbeving
Rond 7 u 10 ben ik letterlijk uit mijn bed geschud. Eerst dacht ik nog dat Stijn aan mijn bed stond te schudden maar al gauw bleek dat het een serieuze aardbeving was. Het hele gebouw stond te daveren en te schudden. Het rare is dat als je zo uit je slaap wordt gerukt dat het even duurt eer je doorhebt wat er gebeurd. Ik stond aan de grond genageld, ik wist echt niet wat te doen. Het is dan ook Stijn die me riep dat ik naar buiten moest komen, in paniek ben ik naar buiten gelopen in mijn boxershort terwijl ik me afvroeg of alles ok was met Sofie en Tille. Die waren niet in de condo. Tille is hier altijd heel vroeg wakker en Sofie gaat dan met haar wandelen. Ze gaan dan ofwel naar de oceaan pootjebaden ofwel naar Lava Java een kopje thee drinken. Gelukkig waren ze een kopje thee gaan drinken en stonden ze niet in de oceaan toen het begon te beven. Sofie is met Tille in de buggy naar een stukje gras gelopen weg van het gebouw en daar zijn ze blijven staan tot alles over was. Ik ben ze direct gaan zoeken en kwam ze gelukkig ongedeerd tegen terwijl ze hevig geschokken terugkeerden naar de condo. Tille heeft er niet veel van gemerkt maar Sofie was wel wat in paniek. Ze was vooral bang voor Tille geweest. Maar we waren allemaal in orde dus konden we beginnen inpakken.

Verhuis
Wat normaal een vlotte verhuis moest worden werd door die beving natuurlijk weer wat ingewikkelder gemaakt. Blijkbaar was er in ons huis een waterbuis gesprongen en stond er een plas water in de living. Het verhuurbedrijf is direct op zoek gegaan naar een oplossing en dus moesten we wachten, en wachten en wachten...
Ik zal jullie de details besparen over de mogelijkheden die we hadden: een nieuw verblijf zoeken of toch daar wonen met een badkamer buiten gebruik of proberen van de lek diezelfde dag nog te dichten.
Ondertussen moesten Stijn en ik nog een zwemtraining afwerken van de zaterdag. We konden toen niet zwemmen omdat er iemand in het zwembad zijn grote behoefte had gedaan en de pompen moesten nog 8 uur draaien. Op zondag was het zwembad door de aardbeving dan weer pas om 12 uur open maar bij de derde poging hebben we dan toch onze training kunnen afwerken. Ondertussen waren ze er in het huis dan toch in geslaagd alles in orde te brengen en zijn we om 18 uur kunnen verhuizen. Oef!

Botsing
Normaal gezien zou alles nu vlot moeten verlopen. Mijn vader, Pieter en Claude zijn ondertussen veilig hier geraakt en de sfeer zit er goed in.
Maar blijkbaar hebben we onze portie miserie nog niet gehad. Vanmiddag is er een medewerker van Hanes Tours vanachter in onze auto gereden. Ikzelf zat er niet in maar Sofie reed met mijn vader en Tille als passagiers. Ocharme Tille, vandaag 10 maanden en na al afgezet te zijn geweest door Saenen, een aardbeving meegemaakt te hebben nu ook nog in een auto-ongeluk zitten. Het was gelukkig allemaal niet erg, iedereen is ok, tille was erg geschrokken maar heeft niets. Alleen moet je blijkbaar altijd de politie bellen als er zoiets gebeurd. Dat wisten we niet en dus hebben we vanavond nog een bezoekje gehad van een politie-agent om alles te noteren voor de verzekering. Maar dat is nu afgehandeld en hopelijk blijven we dan nu gespaard van pech en kan ik me volledig toeleggen op de mooiste wedstrijd van het jaar aanstaande zaterdag: Ironman Hawaii!

starting a blog for Ironman Hawaii (english)

On October 21, I will participate in the Ironman Hawaii, the most important triathlon of the year. In order to keep my supporters and sponsors updated, I plan to write down a daily report here, describing how I prepare for the big race in Kona and what is happening.

Unfortunately, there have been some problems with the setup of the blog... and some other problems, so that I was unable to post in the previous days. So my next blog will be a lengthy one, covering more than one day.