Maandag avond. Eindelijk mijn eerste blog(nederlands)

Vooraf
Even een korte samenvatting van alles wat ik heb meegemaakt tot ik naar Hawaii vertrok.
Een stressfractuur in februari hield me 2 maanden van het lopen. Wat me weerhield van deel te nemen aan drie wedstrijden. Dit is echter al lang geleden en nu helemaal vergeten. Het heeft me ook geen loopachterstand gegeven voor Hawaii maar het voelde wel als een valse start aan.
In plaats van het seizoen te starten in Zuid-Afrika is het dus begonnen op de Marc Herremans Classic. Daar eindigde ik tweede na wat ik voor mezelf een matige wedstrijd vond. Daarop volgde Ironman Lake Placid waar ik derde werd en wat me ook geen voldaan gevoel gaf. Als gevolg hiervan heb ik dan ook bij mijn trainer erop aangedrongen van nu eens voluit te gaan op de trainingen voor Hawaii.
De stage in Font Romeu werd een serieuze trainingstage met zware ritten en lange looptrainingen maar ze werd bijzonder goed verteerd. De verwachtingen waren dan ook hoog in half Ironman Monaco. Jammer genoeg ben ik uit de wedstrijd moeten stappen wegens materiaal pech ten gevolge van een val. Het gevoel was echter wel goed alleen jammer dat ik de wedstrijd niet heb kunnen uitdoen. De laatste halte voor ik dan naar Hawaii vertrok, was Lanzarote. Het werd een goede stage met fikse fietstrainingen.
Vijf dagen na lanzarote stapte ik dan het vliegtuig op richting Hawaii. In mijn gezelschap waren Sofie, Tille en Stijn De Meulemeester. Het werd een lange reis met een dapper babytje, vertraagde vluchten, storm voor het opstijgen gevolgd door serieus wat turbulentie, haasten om een vlucht te halen, strenge controles, weinig beenruimte en dan eindelijk Hawaii...
Ik weet niet hoe het komt maar eens ik voet zet op dit eiland verandert er iets in mij. Ik word rustiger en voel een zekere energie die ik elders niet heb. Dit voelt echt aan als een tweede thuis. Zogauw ik die plakkerige hitte voel als ik het vliegtuig uitkom voel ik me in mijn element.

Marc Saenen
Je kan nooit raden wie ons stond op te wachten in de luchthaven: Marc Saenen! Hij stond daar met bloemenkransen om rond onze nek te hangen. Hij heeft ons geholpen de bagage naar de condo te brengen, heeft geholpen ons te installeren in de condo, heeft zelfs nog een bed gehuurd voor Stijn, was de vriedelijkheid zelve, zei: ‘ tot binnenkort’ en was toen weg en we hebben er niets meer van gehoord. Na enkele alarmerende berichten van thuis zijn we dan zelf ook eens gaan rondvragen of de reservatie van het tweede deel van ons verblijf wel in orde was. Dat was dus niet het geval. Sofie heeft een hele zoektocht gedaan om te achterhalen waar die reservatie gemaakt was maar er was gewoon niets. Dus hebben we ons maar bij de situatie neergelegd en is Sofie op zoek gegaan naar een nieuwe verblijfplaats. We hebben nu een soort surfershuis dicht bij de oceaan met 4 slaapkamers. Het is geen grote luxe maar het is een leuk huis waar iedereen zijn plekje heeft en waar we heerlijk rustig de laatste week naar de wedstrijd kunnen ingaan. Het was niet simpel om nog iets te vinden zo dicht bij de wedstrijd dus we zijn blij dat we dit nog hebben kunnen vast leggen. De verhuis naar dit huis stond vast op zondag. Dan moesten we in onze andere condo weg. Zondag bleek echter een ‘bewogen’ dag te worden.

Aardbeving
Rond 7 u 10 ben ik letterlijk uit mijn bed geschud. Eerst dacht ik nog dat Stijn aan mijn bed stond te schudden maar al gauw bleek dat het een serieuze aardbeving was. Het hele gebouw stond te daveren en te schudden. Het rare is dat als je zo uit je slaap wordt gerukt dat het even duurt eer je doorhebt wat er gebeurd. Ik stond aan de grond genageld, ik wist echt niet wat te doen. Het is dan ook Stijn die me riep dat ik naar buiten moest komen, in paniek ben ik naar buiten gelopen in mijn boxershort terwijl ik me afvroeg of alles ok was met Sofie en Tille. Die waren niet in de condo. Tille is hier altijd heel vroeg wakker en Sofie gaat dan met haar wandelen. Ze gaan dan ofwel naar de oceaan pootjebaden ofwel naar Lava Java een kopje thee drinken. Gelukkig waren ze een kopje thee gaan drinken en stonden ze niet in de oceaan toen het begon te beven. Sofie is met Tille in de buggy naar een stukje gras gelopen weg van het gebouw en daar zijn ze blijven staan tot alles over was. Ik ben ze direct gaan zoeken en kwam ze gelukkig ongedeerd tegen terwijl ze hevig geschokken terugkeerden naar de condo. Tille heeft er niet veel van gemerkt maar Sofie was wel wat in paniek. Ze was vooral bang voor Tille geweest. Maar we waren allemaal in orde dus konden we beginnen inpakken.

Verhuis
Wat normaal een vlotte verhuis moest worden werd door die beving natuurlijk weer wat ingewikkelder gemaakt. Blijkbaar was er in ons huis een waterbuis gesprongen en stond er een plas water in de living. Het verhuurbedrijf is direct op zoek gegaan naar een oplossing en dus moesten we wachten, en wachten en wachten...
Ik zal jullie de details besparen over de mogelijkheden die we hadden: een nieuw verblijf zoeken of toch daar wonen met een badkamer buiten gebruik of proberen van de lek diezelfde dag nog te dichten.
Ondertussen moesten Stijn en ik nog een zwemtraining afwerken van de zaterdag. We konden toen niet zwemmen omdat er iemand in het zwembad zijn grote behoefte had gedaan en de pompen moesten nog 8 uur draaien. Op zondag was het zwembad door de aardbeving dan weer pas om 12 uur open maar bij de derde poging hebben we dan toch onze training kunnen afwerken. Ondertussen waren ze er in het huis dan toch in geslaagd alles in orde te brengen en zijn we om 18 uur kunnen verhuizen. Oef!

Botsing
Normaal gezien zou alles nu vlot moeten verlopen. Mijn vader, Pieter en Claude zijn ondertussen veilig hier geraakt en de sfeer zit er goed in.
Maar blijkbaar hebben we onze portie miserie nog niet gehad. Vanmiddag is er een medewerker van Hanes Tours vanachter in onze auto gereden. Ikzelf zat er niet in maar Sofie reed met mijn vader en Tille als passagiers. Ocharme Tille, vandaag 10 maanden en na al afgezet te zijn geweest door Saenen, een aardbeving meegemaakt te hebben nu ook nog in een auto-ongeluk zitten. Het was gelukkig allemaal niet erg, iedereen is ok, tille was erg geschrokken maar heeft niets. Alleen moet je blijkbaar altijd de politie bellen als er zoiets gebeurd. Dat wisten we niet en dus hebben we vanavond nog een bezoekje gehad van een politie-agent om alles te noteren voor de verzekering. Maar dat is nu afgehandeld en hopelijk blijven we dan nu gespaard van pech en kan ik me volledig toeleggen op de mooiste wedstrijd van het jaar aanstaande zaterdag: Ironman Hawaii!