Wedstrijdverslag Ironman Arizona

Zoals gemeld in mijn vorige blog, voelde ik me 100% klaar voor de wedstrijd. Ik ben op zondag 13 april dan ook met veel enthousiasme aan de Ironman Arizona begonnen. Achteraf gezien had ik allicht beter moeten weten. Drie dagen voor mijn vertrek uit Belgie, had ik ’s nachts een koortsaanval moeten doorstaan. Ik was ’s anderendaags naar de kliniek geweest, waar men een bacteriële infectie op de longen vaststelde. Ik moest een paar dagen antibiotica slikken en voelde me bij mijn vertrek alweer prima. Eens in Arizona, was het tijd voor recuperatie, na de helse trainingsweken in België.
Ik ondervond geen enkel probleem en was, bij de start van de wedstrijd, die infectie al totaal vergeten. Het zwemmen verliep vlot en ik kwam uit het water met een ‘normale’ achterstand. Eens op de fiets wou ik, zoals gepland, aan een gelijkmatig tempo proberen naar voor te fietsen. Het fietsparcours bestaat in Arizona uit 3 ronden van 60km. De eerste twee ronden verliepen goed, maar niet ‘super’ zoals vorig jaar. Toch was ik na 120km al genaderd tot op 2min30 van de leider. In de derde fietsronde kreeg ik plots grote problemen: geen power meer in de benen en het ging echt niet meer vooruit. In de laatste ronde ben ik zo terug 4 minuten verloren op de atleten voor mij. Nadat ik de wisselzone was binnen gereden, voelde ik mij leeg en een beetje draaierig. Dit moet ook de helpers opgevallen zijn, want ze brachten mij naar de medische tent. Daar heeft men me aan een baxter gelegd om mij wat op te lappen. Wat later voelde ik me fysisch al beter, maar mentaal natuurlijk niet. Ik wist helemaal niet wat er verkeerd was gegaan. Eens terug in België, ben ik onmiddellijk terug naar de kliniek gegaan om me te laten onderzoeken. Hieruit bleek dat de bacterie (zie hierboven) nog altijd in mijn bloed zat. Waarschijnlijk is mijn lichaam, tijdens de recuperatieperiode voor de wedstrijd, veel meer bezig geweest met vechten tegen die bacterie dan met de geplande recuperatie. Daardoor ben ik in feite nog erg vermoeid begonnen aan de Ironman en heb ik het dus niet kunnen uithouden tot aan de finish. Ik kan mezelf dus weinig verwijten. Voor mij is dat toch een hele opluchting: gelukkig was ik alleen een beetje ziek en is verder alles ok met mijn trainingsopbouw. Op dit ogenblik neem ik opnieuw antibiotica om zeker te zijn dat de bacterie voor 100% uit mijn lichaam zal verdwenen zijn. Binnen een paar dagen kan ik terug normaal beginnen trainen. Omdat ik mij nog altijd moet kwalificeren voor Hawaï, zal ik mijn verdere wedstrijdschema wat moeten aanpassen. Waarschijnlijk zal ik op 22 juni deelnemen aan de Ironman Nice.
Sportieve Groeten,
Rutger