Benny Vansteelant

Deze ochtend toen ik de computer opzette was het eerste bericht dat ik kreeg van Pieter; de boodschap dat Benny overleden was. Wat een mokerslag. We waren immers uit België vertrokken met het nieuws dat Benny aan de beterhand was. Deze tragische gebeurtenis was het laatste wat ik verwachtte. Hier zitten we dan aan de andere kant van de wereld in een paradijs en het enige waar ik kan aan denken is Benny. Er schieten constant herinneringen door mijn hoofd. Mijn trainingsstages in Font-Romeu. Hij heeft me er wegwijs gemaakt; ik gebruik zijn plannetjes na 4 jaar nog altijd. De nauwgezette studie van zijn achterderailleur tijdens een of andere beklimming waar hij me alle kleuren van de regenboog heeft laten zien.
Het WK Duatlon in Geel 2004 dat hij won en waar iedereen na zijn aankomst rondliep met de BIK T-shirts:’We did it’. Ik vergeet ook nooit dat hij mijn fiets voor Monaco70.3 in 2005 tip top in orde bracht. Sofie heeft hem na het fietsen moeten sms'en dat ik zonder technische problemen aan het lopen ben kunnen beginnen. Maar wat ik nog het meeste ga missen is zijn eeuwige stopwoordje: ayee...
Normaal gezien was het de bedoeling dat ik vandaag wat zou losfietsen. Mijn fiets zit echter nog steeds in de koffer. Vandaag lukt het me echt niet om te fietsen.
Morgen zal het nog moeilijk zijn maar ik weet dat Benny zou gewild hebben dat ik net zoals hij deed, mijn wedstrijd tot in de perfectie zou voorbereiden.
Tenslotte wil ik Joerie en de rest van de familie nog heel veel sterkte toewensen in deze tragische omstandigheden.

Sofie en ik we vinden het erg dat we niet op de begrafenis aanwezig kunnen zijn omdat we reeds in Hawaii zijn. We zullen er echter in gedachten wel bij zijn.
We zullen ook een kaarsje branden voor Benny.